00

            Czekoladowe oczy zacięcie śledziły każdy ruch swojej ofiary.
            Cztery minuty beztroskiego tańca.
            Więcej tam nie wróci.
            Nie będzie w stanie.
            Odstawił szklankę z whisky na blat, z dość dużym hukiem jak na kawałek szkła. Otarł dłonią wilgotne usta i odetchnął cicho.
            Zaraz się zacznie.
            „Kim jesteś?”
            „Nie znam cię”
            „Odejdź!”
            A on nie odejdzie.
            Szykuj się skarbie, to twoje ostatnie tchnienie.
            Uniósł się z krzesła, stając twardo na ziemi. Delikatnie wprawiając swoje ciało w ruch, zaczął przesuwać się ku swojemu celowi. Niebieskie oczy, kasztanowe włosy. Wydatne usta i kształty, które podnieciłyby nawet impotenta.
            Ku jego zdziwieniu, nie spojrzała na niego przerażona, gdy złapał ją w pasie. Lgnęła do niego, zimną dłonią wędrując po jego ciele. Coś mu nie pasowało. To zamglone spojrzenie mogło znaczyć tylko jedno.
            Przystawił nos do jej szyi, dyskretnie zaciągając się jej zapachem.
            Cholera, znów się spóźnił.
            Niall już tu był.


          - Możesz łaskawie przestać wpierdalać mi się w teren, kiedy próbuję się nasycić? – dwie silne ręce zacisnęły się na jego szyi. Zimna ściana nagle wbiła mu się w plecy, kiedy rozgoryczony wampir przycisnął go do muru.
            Wariacki śmiech wydostał się z jego ust. Krew w jego żołądku chlupotała lubieżnie, podczas gdy Liam wariował z głodu.
          -Stary, to już nie jest twój teren. – uśmiechnął się leniwie blondyn. Jasne kosmyki sterczały w każdą stronę, zmierzwione powiewami wiatru. Dłonie rozdrażnionego wampira na jego szyi nie miały teraz żadnego znaczenia. Był od niego silniejszy, mógłby położyć go jedną ręką. Gdyby tylko chciał.
        - Puść go. – wysoka kobieta stanęła obok nich. Poły jej płaszcza powiewały wrogo, szarpane powiewami wiatru. Kruczoczarne włosy unosiły się przy każdym mocniejszym dmuchnięciu. Karmelowe tęczówki płonęły gniewem. Uścisk na szyi Nialla wzmocnił się dwukrotnie. Zaczynało mu brakować powietrza, czuł, że zaraz zacznie panikować. – Liam. Powiedziałam. Puść go.
        -Tanya, ale…
        -Puść go i wypierdalaj w podskokach. Inaczej powiem Rooseveltowi, że znów zapuściłeś się w nasze tereny. Spierdalaj. – syknęła kobieta.
        Szyja blondyna została puszczona, a on sam mógł w końcu głęboko odetchnąć. Liam uniósł głowę i odszedł z godnością, po raz ostatni rzucając obelgi w kierunku złodzieja niewinnych krwi.
       -Mogłem sobie poradzić sam. – mruknął blondyn, rozcierając obolałą szyję.
       -Nie oszukuj się. Gówno potrafisz, z tymi swoimi nowymi zapędami. Porozmawiamy, jak staniesz się dorosłym, mądrym wampirem. Spadaj oglądać dobranockę, szczylu.
      Rozgoryczony ominął panią swojego terenu. Była jego opiekunką, ale coraz częściej go denerwowała. Gdyby tylko mógł, ukręciłby jej głowę. Nic go nie obchodziło, że była kobietą. Wkurwiała go. Jak mało kto. Fuknął, ostatni raz spoglądając w jej kierunku. Usta kobiety wykrzywiły się w pełen chłodu uśmieszek. Spojrzał ponad jej ramieniem na zaniepokojonego Liama, rozglądającego się dookoła leniwie. Emocje z jego twarzy powolnie znikały, ustępując miejsca obojętności. 
            - Zbliżają się – odezwała się, podchodząc do niewielkiego barku. Bez pytania napełniła czystą szklaneczkę whisky i uniosła ją na wysokości swych warg, upijając łyk. 
            Niall zaostrzył zmysły, starając się poczuć coś, co mogłoby sygnalizować o nadejściu tajemniczego wroga. Nie wyczuwał jednak niczyjej obecności aż do teraz. Jego oczom ukazała się trójka osób, poruszająca się z zadziwiającą prędkością, niewidzialną dla ludzkiego oka. Ale on widział. Pojawili się w salonie, zajmując osobne miejsca. Jeden z nich, posiadacz czekoladowych, ciemnych oczu, siedział na skraju kanapy. Beznamiętnie przypatrywał się blondynowi, który przez dłuższą chwilę nie spuszczał z niego wzroku. Wiele tatuaży ozdabiało jego ręce oraz ramiona. Widział również kilka wystających zza białej koszulki. Drugi opierał się nonszalancko o framugę drzwi, przypatrując się wszystkim z dystansem. Jego niebieskie, morskie oczy wyrażały rozbawienie, a delikatne rysy twarzy sugerowały, że nie ma więcej, niż dwadzieścia, może dwadzieścia jeden lat. Niall nie mógł przyjrzeć się mu baczniej; ktoś zaczął lawirować dookoła niego, doprowadzając blondyna do furii. Odwracał się kilkakrotnie, póki nie stanął twarzą w twarz z przystojnym mężczyzną z kręconymi włosami. Wargi chłopaka rozciągnęły się w delikatnym uśmiechu.
           - Mamy kilka spraw do załatwienia, czyż nie? – spytał ironicznie. Horan usłyszał kobiecy, delikatny śmiech, jednak nie mógł się tym przejąć. Silne, męskie dłonie przywarły do jego szyi, skręcając mu kark. Opadł bezwładnie na ziemię, tracąc przytomność przynajmniej na godzinę. 
          - Jak dobrze być znów w domu! – krzyknął głośno brunet z niebieskimi oczami, przechodząc nad ciałem blondyna. – Kopę lat, czyż nie? 
            Jego diabelski uśmiech niepokoił. Zebranie się ich wszystkich mogło zapowiadać tylko jedno: ogromne kłopoty.

**

       Witajcie serdecznie na naszym pierwszym (a może i nie ostatnim?) wspólnym fanfiction o nazwie "Killers". Jak widzicie, jest to ff z kategorii fantasty. Prolog pisałyśmy wspólnie i uważamy, że jest dobry, mówiąc nieskromnie. Ale co wy o tym sądzicie? Udało nam się was zaciekawić? Koniecznie napiszcie o tym w komentarzu. Jeśli chcecie być informowani, zapraszamy do zakładki "Informowani". Możecie zostawić tam swój username, numer gg, bloga... 

Enjoy!